4. Wyraz dzioba delfinów. Wyraz dzioba delfinów butlonosach sprawia wrażenie, jakby stale się uśmiechały, jednak nie jest to wyraz nieustannego zadowolenia a jedynie anatomiczna budowa ich szczęk. 5. Mrużenie oczu. Delfiny nie mrużą oczu ze szczęścia, a jedynie tak reagują ich oczy na chlor i inne chemikalia obecne w wodzie. Opis. José Luis Barbero, jeden z najsłynniejszych treserów delfinów na świecie, jest u szczytu swojej 30-letniej kariery. Niedługo po objęciu stanowiska wiceprezesa prestiżowego Georgia Aquarium w Atlancie (USA) w internecie pojawia niewyraźne 99-sekundowe nagranie, na którym widać, jak znęca się nad powierzonymi mu delfinami. Choroba Alzheimera u delfinów. Szukając pochodzenia delfinów, trzeba cofnąć się o około 95 milionów lat. Ich najwcześniejszy przodek, Mesonix, był zwierzęciem lądowym, które dobrowolnie nurkowało w poszukiwaniu pożywienia. Z czasem, około 30 milionów lat później, to prymitywne zwierzę przystosowało się do życia w wodzie. Delfinowate [46], delfiny oceaniczne (Delphinidae) – rodzina ssaków wodnych z parvordo zębowców w obrębie infrarzędu waleni (Cetacea). Należą do niej delfiny oceaniczne i przybrzeżne, których naturalnym środowiskiem życia jest woda słona. . Zapomnijcie o tych słodkich, wiecznie uśmiechniętych, przesympatycznych licach, na widok których radość wypełnia serce. Delfiny to bezlitosne, drapieżne seks-maszyny, które nie cofną się przed niczym byle tylko osiągnąć swój cel! Oglądając w latach 90. serial "Flipper" można było odnieść wrażenie, że delfiny to - zaraz po kotach i Lassie - najfajniejsze stworzenia świata. Wzbudzające uśmiech, pomocne, do rany przyłóż - nie ma szans, by tak sympatycznie wyglądające stworzenie mogło kogokolwiek skrzywdzić. A jednak - za tym rozanielonym wizerunkiem skrywa się natura tak zwichrowana, że starożytni Rzymianie wyglądają przy delfinach jak dzieci w relacje społeczneProwadzone na szeroką skalę, intensywne badania pozwoliły nakreślić dokładny obraz delfiniej społeczności. Okazuje się, że delfiny prowadzą bardzo swobodny tryb życia, w którym panuje zasada otwartości i osiągania korzyści za wszelką cenę. Korzyść, jak wiadomo, łatwiej osiągają silniejsi lub sprytniejsi od innych albo ci, którzy mają tzw. "plecy". Delfiny wybrały plecy. Sojusze służą delfinom przede wszystkim do zaspokajania ich niebywałego popędu seksualnego i stosowania przemocy, a często jednego i drugiego jak ludzieSwoim zachowaniem delfiny przypominają ludzi. Podobne jak ludzie, trzymają sztamę z innymi osobnikami ze swego gatunku, by wspólnymi siłami dążyć do upragnionego celu. W przypadku delfinów głównym celem jest spółkowanie od rana do nocy. Nieco paradoksalnie zwierzęta te są w stanie ejakulować do kilkunastu razy na dobę, lecz cykl rozrodczy samic stoi ku temu na przeszkodzie. Trzeba bowiem wiedzieć, że po urodzeniu potomstwa samice przez trzy do pięciu lat nie są zainteresowane praktycznie niczym innym niż jego wychowywaniem. I tutaj zaczyna robić się ciekawie. No bo wyobraźcie sobie, że jesteście wypełnioną po brzegi testosteronem (ewentualnie estrogenami, ale o tym za chwilę) maszyną, która nie może zaspokajać swoich potrzeb z atrakcyjną (płodną) samicą. Co robicie?OrgieDelfiny mają na to kilka sposobów. Jeśli w okolicy nie ma żadnej samicy zdolnej do spółkowania, delfiny w grupach po 2-3 osobniki udają się na poszukiwania. Gdy w pobliżu znajdują się samice przynależące już do innej grupy, samce - zazwyczaj w liczbie od 3 do 14 - wyruszają, by je sobie wziąć, a następnie urządzić brutalną orgię. Po przeciwnej stronie czekać na nich będzie prawdopodobnie grupa samców podobnej wielkości, broniąca zajadle swoich samic. W przypadku chronicznego braku osobników płci odmiennej, samce kopulują między sobą - analnie lub pocierając nosami genitalia jeden drugiemu. W ostateczności delfin może zadowolić się żółwiem, kamieniem lub kłodą, dzięki niezwykle czułemu penisowi, służącemu - poza wiadomym zastosowaniem - do badania różnych obiektów. Natomiast w skrajnej potrzebie delfiny uciekają się do cały czas życiu delfinów towarzyszy niespotykana agresja. Być może - podobnie jak lwy, które zabijają młode, by "odzyskać" swoje samice - delfiny uśmiercają własne potomstwo, by samice szybciej wróciły do płodnej formy. Jeśli zabijanie osobników własnego gatunku dla realizacji własnych celów przychodzi im z taką łatwością, to co dopiero zabijanie przedstawicieli innych gatunków... Znane są przypadki delfinów dla rozrywki zabijających morświny i bawiących się ich martwymi ciałami. Istnieje teoria mówiąca, że zabijanie młodych morświnów jest dla delfina swoistym treningiem przed zabijaniem własnych dzieci. No ale właśnie - własnych czy nie własnych?Energiczne samiceWiele napisano w tym tekście o agresywnych samcach, ale co z samicami? Naukowcy ustalili, iż mimo że samice nie tworzą zazwyczaj gangów (zazwyczaj, ponieważ zaobserwowano jedną grupę samic działającą przeciwko młodym samcom), to w kwestii chuci nie odstają one dużo od swoich samczych odpowiedników. Biorą udział w orgiach z kilkoma osobnikami, więc tak na dobrą sprawę trudno określić później kto jest ojcem dziecka. Bywają też równie na ludziBiorąc pod uwagę ich napastliwość oraz fakt, że delfiny mogą współżyć praktycznie ze wszystkim, ataki na ludzi nie powinny dziwić. Co roku odnotowuje się akty agresji delfinów - również na tle seksualnym - wobec nurków, turystów lub ludzi odwiedzających oceanaria; zdarzały się marynarka wojenna trenuje te słodziaki do tropienia min podwodnych i wykrywania obcych nurków. I daje im do tego celu broń. Czasem takie wytrenowane osobniki biorą sobie wolne i płyną na 1, 2, 3. Potrafią korzystać z narzędzi, używają własnego języka, mają imiona, baraszkują w wodzie jak dzieci i polują jak świetni myśliwi. Dziś nie mamy już wątpliwości – to najbardziej inteligentne zwierzęta na Ziemi. Oczywiście zaraz po człowieku. Niesamowita Kelly Wśród delfinów, podobnie jak u ludzi, istnieją jednostki zdecydowanie wybijające się ponad normę. Choć wydaje nam się, że zwierzęta w obrębie gatunku mają zbliżoną inteligencję, te sympatyczne stworzenia naprawdę potrafią zaskakiwać. Jednym z takich przypadków jest Kelly – delfin butlonosy przebywający w Instytucie Studiów nad Ssakami Morskimi w Mississippi. Wszystkie delfiny w Instytucie nauczono, aby podnosiły śmieci, które wpadną do ich basenów i pływały z nimi w zębach tak długo, aż nie zobaczą trenera. Ten natomiast w zamian za utrzymywanie czystości, nagradzał zwierzęta rybą. Kelly uczyniła jednak z tego zadania coś więcej, niż tylko prostą „wymianę uprzejmości”. Kiedy zdarzyło się, że ktoś wrzucił do wody papier, ta od razu chowała go pod kamieniem na dnie basenu. Następnym razem wypatrzywszy trenera płynęła w kierunku swojego „schowka”, wydzierając z papieru mniejszy kawałek i przypływając z nim po nagrodę. Po zjedzeniu ryby, Kelly powtarza tą czynność tak długo, jak długo ma po co wracać. Zachowanie to jest niezwykle interesujące choćby z tego powodu, że w jasny sposób wskazuje, iż Kelly nie tylko umie łączyć proste fakty, ale wykazuje się również zdolnością myślenia o przyszłości i planowania nagrody w czasie. Obserwując reakcję trenera, Kelly wywnioskowała we właściwy sobie sposób, że tak większy, jak i mniejszy kawałek nieczystości, które od czasu do czasu lądują w zbiorniku, zapewnią tę samą nagrodę. Wydzierając pojedyncze skrawki papieru (zamiast dawać go w całości od razu) Kelly otrzymywała więcej ryb niż jej kompani w Instytucie. W jakimś sensie zatem odwróciła panującą do tej pory w świecie przyrody regułę – „tresując” człowieka. Jak gdyby tego było mało, nie zatrzymała się jedynie na sztuczce z chowaniem papieru. Pewnego dnia, gdy mewa wleciała do jej basenu, złapała ją, poczekała na obsługę i oddała personelowi oceanarium upolowanego ptaka. A ponieważ ten był duży i nie do końca było jasne czy ptak wpadł do basenu już martwy, otrzymała więcej niż zazwyczaj ryb. To dało Kelly do myślenia. Następnym razem gdy była karmiona, zamiast od razu jeść wszystko, sprytna butlonosa schowała ostatnią rybę w tym samym miejscu, w którym do tej pory trzymała kawałki papieru. Kiedy wokół nie było już ludzi, wyciągnęła przynętę na powierzchnię basenu, aby zwabić głodne mewy, które z łatwością łapała. W ten sposób zdobywała jeszcze więcej jedzenia. Kiedy opanowała już tą strategię do perfekcji, nauczyła jej swoje młode (tak jest, delfiny potrafią się uczyć), a te przekazały umiejętność innym kompanom w akwarium. Zanim trenerzy zrozumieli co się święci, na mewy polowała już połowa populacji delfinów w Instytucie Studiów nad Ssakami Morskimi w Mississippi. Delfin butlonosy w US Army. Źródło: Wikipedia. Delfiny mają imiona? „Inteligencja” to termin, który pomimo powszechnego użycia, nadal nie może się doczekać precyzyjnej definicji i interpretacji. Niemniej większe mózgi są tradycyjnie kojarzone z większą inteligencją, a średnia waga mózgu delfina butlonosego wynosi około 1600 gramów (u dorosłego człowieka to około 1,5 kg). Oczywiście nie sama waga mózgu decyduje o potencjale intelektualnym ssaka, ale jej proporcje w stosunku do masy ciała. A te u delfina są nieco gorsze niż u homo sapiens, ale w świecie zwierząt nie mają już sobie równych. Dzięki silnie pofałdowanej korze, która przekłada się na więcej połączeń pomiędzy neuronami, według większości badaczy delfiny przewyższają inteligencją nawet szympansy. Tak zwany współczynnik encefalizacji, który szacuje faktyczne zdolności percepcyjne danego organizmu, przypisuje pewnym gatunkom delfinów morskich wynik dochodzący do prawie 4,5 punktu, przy następujących wynikach dla poszczególnych gatunków: orka – 2,75; szympans – 2,49; pies – 1,17; kot – 1; mysz – 0,5. Człowiek w podobnych badaniach osiąga rezultat około 7,5 punktu. Delfiny bawią się widząc swoje odbicie w lustrze. Również jeśli chodzi o kwestie komunikacyjne, delfiny wykazują niespotykane nigdzie indziej zachowania. Istnieją mocne dowody na to, że niektóre gwizdy, które stanowią sposób komunikacji tych ssaków, używane są przez delfiny do identyfikacji między osobnikami. Unikatowy gwizd, służący jako rodzaj imienia, rozwija się dość wcześnie w życiu delfinów i wydaje się być przyswajany w procesie naśladowania odgłosów wydawanych przez matkę danego osobnika. Również polując w grupach, delfiny wykazują się zdolnościami planowania i pomysłowością. Jedną ze znanych metod stanowi okrążanie ławic i zacieśnianie kręgu. Podczas ataku ssaki straszą ryby wydawanymi świstami i wypuszczanymi pęcherzykami powietrza. Osobniki polujące w rzekach często wykorzystują masę swojego ciała do zaganiania i „wypłukiwania” ryb na mulisty brzeg. Wśród tych ssaków panuje również silna więź i, podobnie jak u słoni, delfiny wiążą się ze sobą na całe życie. Zdarza się również, że delfiny towarzyszą rannemu lub choremu osobnikowi, pomagając mu utrzymywać się na powierzchni, aż do jego śmierci, niejednokrotnie pomagając także ludziom, np. odganiając od rozbitków rekiny. Pomimo wielu lat prowadzonych badań, zachowanie tych zwierząt ciągle kryje przed nami tajemnice. Wiemy już na pewno, że rozpoznają swoje odbicie w lustrze do tego stopnia, że czerpią przyjemność z oglądania się i robienia przy tym sztuczek. Używają również narzędzi, takich jak np. gąbki „nadziewane” na pysk, które chronią przed ukłuciami płaszczek podczas polowania przy dnie raf koralowych Australii. Mało tego, wszystkie te umiejętności przekazywane są przez matki swoim młodym, a te następnie analogicznie do przypadku Kelly, przekazują wiedzę dalej. Zupełnie jak dzieci Aby przekonać się, na ile stać delfiny pod względem kreatywności, Karen Pryor – znana ekspert od trenowania zwierząt – poddała ich niewielką grupę ciekawemu testowi. Delfiny były wynagradzane za każdym razem, gdy wykazały się nową aktywnością. Potrzeba było raptem kilku prób, aby zwierzęta zorientowały się, jaki rodzaj zachowań jest od nich wymagany. Podobne zadanie postawiono przed dorosłymi ludźmi, którzy miej więcej w podobnym czasie zrozumieli koncepcję eksperymentu. W obu przypadkach Pryor zanotowała krótki okres frustracji (a nawet gniewu w przypadku ludzi), zanim udało się im zrozumieć, czego się od nich wymaga. Ludzie, kiedy już odkryli ukrytą prawidłowość w wynagradzaniu nowych zachowań, wyrażali ulgę i uważali zadanie za wykonane. Natomiast delfiny pływały w podekscytowaniu dookoła basenu, prześcigając się wzajemnie w kolejnych sztuczkach. Jedną z cech przemawiającą na rzecz ogromnego potencjału delfinów jest również charakterystyczna dla nich zdolność naśladowania oraz uczenia się. Młode pozostają pod opieką matki przez kilka lat i ten czas służy im jak swojego rodzaju przedszkole. Obserwując jak starsze osobniki używają upolowanych wcześniej ryb z kolcami do wypłoszenie muren z ich kryjówek przy dnie, młode delfiny analogicznie jak niemowlaki – uczą się naśladując podobne zachowania. Przekonał się o tym jeden z gości amerykańskiego delfinarium. Na nakręconym amatorską kamera filmie można zobaczyć jak mężczyzna stoi z papierosem przy oknie basenu, a następnie puszcza „kółko” z dymu. Obserwujący go młody delfin natychmiast podpływa do matki i wraca z pyskiem pełnym mleka wypuszczając je w wodzie w podobny sposób. Często zdarza się również, że ssaki imitują pływających w basenach nurków, naśladując odgłosy np. czyszczonej szyby, albo wypuszczając bąbelki powietrza w tym samym rytmie, w którym czynią to nurkowie. Przez wzgląd na wspomnianą inteligencję oraz łatwość w wytrenowaniu, delfinami zainteresowały się również armie. Stany Zjednoczone oraz Rosja wykorzystują je do ratowania zaginionych płetwonurków oraz lokalizacji min wodnych. Dużym sukcesem było wykorzystanie delfinów w dwóch konfliktach w Zatoce Perskiej po stronie amerykańskiej. Obecnie w projekcie marynarki wojennej, dotyczącym wykorzystania ssaków morskich w celach militarnych, zaangażowanych jest około 80 delfinów butlonosych. Idealnie przystosowane Delfiny poza tym, że są niesamowicie sprytne, swój sukces gatunkowy zawdzięczają również niesamowitemu przystosowaniu do środowiska, w którym żyją. Charakterystyczny wygląd delfinom zapewnia tzw. melon, czyli wypukły narząd umożliwiającemy echolokację. Wspomniany narząd umieszczony jest w okolicach czoła ssaka. Delfiny rozpoznaje się również dzięki wydłużonym szczękom, posiadającym bardzo liczne uzębienie (u niektórych gatunków do 130 zębów). Płuca delfina są proporcjonalnie niewiele większe od naszych, jednak delfiny wykorzystują tlen efektywniej dzięki magazynowaniu go w mięśniach. Częstotliwość oddechów delfina waha się od 1 do 6 na minutę a butlonose mogą wstrzymywać oddech nawet do około piętnastu minut. Delfiny oceaniczne określane również jako „prawdziwe delfiny”, są najbardziej zróżnicowaną grupą waleni. Rodzina delfinowatych (Delphinidae) obejmuje około 32 gatunków. Większość z nich, zgodnie z nazwą, zamieszkuje otwarty ocean, choć nie jest to ścisłą regułą dla grupy. W niektórych przypadkach delfiny oceaniczne potrafią żerować w wodach przybrzeżnych, zapuszczając się również w koryta rzek. Gdy światło przechodzi z powietrza do wody, zmienia się jego prędkość, w wyniku czego powstaje efekt optyczny zwany załamaniem fali świetlnej. Dla delfinów oznacza to, że ich oczy muszą skorygować te różnice, jeżeli chcą widzieć czysto w obu sytuacjach. Delfiny mają specjalnie przystosowane soczewki i rogówki, które pozwalają im widzieć bezbłędnie w każdych warunkach. Swoją zadziwiającą zwinność ssaki zawdzięczają wyspecjalizowanym gruczołom skórnym, które wydzielają śluz zmniejszający wydatnie opór wody. Podczas polowania czy popisów akrobatycznych potrafią osiągać prędkości zbliżone do 50 km/h. W poszukiwaniu pożywienia zdarza im się nurkować nawet do 260 metrów w głąb oceanu. Dzięki temu niesamowitemu przystosowaniu i ciągle zaskakującemu naukowców potencjałowi, wiele wskazuje na to, że na Ziemi nie jesteśmy jedynymi istotami, które potrafią myśleć. A to chyba, szczególnie w świetle brutalnych połowów delfinów, powinno dać nam do myślenia. Artykuł mojego autorstwa pierwotnie opublikowany na ( kinga99 zapytał(a) o 17:19 gdzie jest najwięcej delfinów ? 1 ocena | na tak 0% 0 1 Odpowiedz Odpowiedzi GaleScud odpowiedział(a) o 17:22 pacyfik 0 0 blocked odpowiedział(a) o 14:53 W morzu i oceanie 0 0 BRyLanCikOwA odpowiedział(a) o 09:44 w oceanach 0 0 Uważasz, że ktoś się myli? lub Zwierzęta Ciekawostki o delfinach Bardzo inteligentne i społeczne ssaki. Żyją zarówno w oceanach jak i rzekach. Często podróżują w dużych stadach czasem przekraczających liczbę 1000 osobników. Mają swój język, którego do dziś nie udało nam się rozszyfrować. Delfiny są bardzo ciekawskie i towarzyskie, lubią również towarzystwo ludzi. 1Delfiny lubią drzemki. Ponieważ delfiny oddychają powietrzem atmosferycznym, nie mogą pozwolić sobie na długotrwały sen pod wodą. Zaadaptowały się więc do wodnego życia w ten sposób, że ucinają sobie 15 - 20 minutowe drzemki podczas których tylko jedna półkula mózgu śpi. Podczas takiej drzemki delfin może normalnie pływać, oddychać i wypatrywać zagrożeń. 2Delfiny używają echolokacji. W ten sposób odnajdują się w otaczającym je środowisku. Emitując dźwięki o wysokiej częstotliwości nasłuchują powracającego do nich echa i na jego podstawie budują "mapę" przestrzeni. Wykorzystują echolokację również do znajdowania pokarmu i polować. 3Co jedzą delfiny? Delfiny polują w stadach i odżywiają się rybami, kalmarami i skorupiakami. Dieta różni się w zależności od gatunku i miejsca jego występowania. Za podstawę ich menu służą ryby i kalmary, które są zarazem źródłem wody ze względu na dużą jej zawartość w ciele tych zwierząt. Ponieważ delfiny nie piją, cała przyswajana przez nie woda pochodzi z pokarmu. Dowiedz się więcej... 4Orki są największymi naturalnymi wrogami delfinów. Choć same należą do delfinowatych, nie przeszkadza im to w polowaniu na mniejszych kuzynów. 5Delfiny porozumiewają się zarówno w sposób werbalny jak i niewerbalny. Mogą wydawać komunikaty za pomocą ruchów ogona, sposobu pływania lub przybierania określonych poz. Oprócz tego mają bogaty język składający się ze specjalnych klików i gwizdów o wysokiej częstotliwości. Za pomocą dźwięków mogą informować się o niebezpieczeństwie, pokazywać swój stan emocjonalny lub przywoływać młodsze, niesforne delfiny do porządku. 6Na świecie jest blisko 40 gatunków delfinów. Większość z nich żyje w płytkich wodach oceanicznych w strefie tropikalnej. 7Istnieje 5 gatunków delfinów, które żyją w rzekach. Na przykład Inia amazońska jest przedstawicielem delfinów żyjących w wodach Amazonki i Orinoko. 8Delfiny są bardzo inteligentne i skore do zabawy. Intelektem dorównują małpom a struktura ich mózgu jest bardzo zbliżona do ludzkiej. 9Delfiny są bardzo społecznymi zwierzętami, łączą się w grupy dochodzące do kilkunastu osobników. Więzi w grupach nie są stałe, delfiny co jakiś czas przechodzą z jednej grupy do drugiej. W warunkach obfitości pokarmu grupy delfinów mogą okresowo łączyć się ze sobą w supergrupę, której liczebność jest w stanie przekroczyć tysiąc osobników. 10Delfiny są bardzo dobrymi rodzicami. Po urodzeniu młodego osobnika jest on otaczany opieką a matka bardzo chętnie i często bawi się z nim. W zależności od gatunku małe delfiny nie opuszczają towarzystwa matki od 3 do 8 lat.

ile jest delfinów na świecie